Powiem tak: pomysł fajny, ale umęczył mnie ten film. Normalizowanie takich zachowań jakich główna bohatera się dopuszcza jako matka – to izolowanie go od wszystkiego gdzie „mógłby sobie zrobić krzywdę”, ta kompulsja kontrolowania wszystkiego, aż wręcz niemal na te nerwicowym. Generalnie miałam wrażenie, że tego chłopaka zadusi jak coś się nie wydarzy.

Ok, rozumiem, że chciała dobrze, ale pokazywanie takich wzorców jako „no jedynie takie lekko odbiegające od normy”, nie jest zdrowe. Stoi w opozycji niemal do wszystkiego czego ten dzieciak potrzebuje – normalności. Dajże mu oddychać kobieto! Tak, w filmie oczywiście jest z tego beka, i tam pokazują jaka to fajna jak się rozluźni, natomiast przez większość czasu ta kobieta potrzebuje naprawdę dobrej terapii, a nie relacji. I co najlepsze zero jakiejkolwiek autorefleksji, jak to co robi niszczy jej syna. Wyobraźmy sobie, że taki gość jak Ashton w filmie się nie pojawia. Normalnie przepis na zalęknionego, niepewnego siebie młodego człowieka, którego wszystko przerasta.

Można być toksyczną matką i kochać swoje dziecko, naprawdę. I oprócz beki i rozładowania kompulsywnej bohaterki, kilkoma żartami i dodaniem wyluzowanego partnera, chciałabym, żeby w końcu w filmach pokazywali, że jak się ma takie coś to do leczenia na porządnej psychoterapii idzie. I to jest super, że jest taka możliwość i to jest właściwe. To są dobre wzorce, a nie normalizowanie jakiegoś toksycznego, kontrolującego modelu rodzicielstwa – jako „modelu wychowawczego”, osoby która „po prostu się martwi o swoje dziecko”, LOL.